Zaterdag 4 oktober verraste Nicole Philomena met haar vijfman sterke band het publiek in het Kulturhus in Ruurlo.

Zij zorgden voor een verrukkelijke avond met hartverwarmende, hartstochtelijke songs van ver over de grenzen.
Zoals het altijd gaat met hartstochtelijke liederen verhaalden ze van gevonden en verloren liefdes, van gestorven geliefden,

van haat en smaad, van rouw en heimwee.

Nicole zong het prachtige lied "Je chanterai pour toi" van voetballer-componist Boubacar Traoré uit Mali en vertelde het volgende: dit lied schreef hij voor zijn vrouw Pierette: 'als je wist hoeveel ik van je hou, dan zou je ook van mij houden.

Sluit me in je armen en ik zal voor je zingen'
Boubacar Traoré was al in de jaren 60 en 70 een enorm populaire zanger in Mali, vergelijkbaar met Elvis Presley of Chuck Berry.

Zijn bijnaam "KarKar' (dribbel dribbel) kreeg hij in zijn voetbaljaren.

Nadat zijn vrouw in het kraambed overleden was, vertrok hij naar Europa, omdat hij ondanks zijn populariteit in Mali niet van zijn muziek kon leven. Na jaren uit de spotlights te zijn geweest (de Malinezen dachten zelfs dat hij dood was) werd hij in Frankrijk weer ontdekt.
Philomena zong ook het ontroerende lied Sofrimento van de uit Angola afkomstige zanger Waldemar Bastos.

Hij was in zijn land al even populair als Boubakar. Tijdens de heftige strijd voor onafhankelijkheid vluchtte hij naar Portugal.

Met zijn lied 'Sofrimento' bezingt hij de hoop op een betere toekomst voor Angola en zijn landgenoten. 'laten wij als broeders elkaars handen vasthouden en dit mooie, rijke land weer opbouwen'.

Met het gedicht Garça perdida van João Mendonça dat op muziek gezet is door Leonardo Amuedo betoverde Nicole het publiek. Het lied beschrijft de tocht naar innerlijke bevrijding. Fado's uit Portugal, Habanera's uit Cuba.
Het repertoire van Philomena valt moeilijk onder een noemer te brengen, een etiket erop plakken is vrijwel ondoenlijk. Dat maakt het lastig om te verwoorden over welke muziek het gaat. Wereldmuziek ja, maar waarvandaan? Wereldblues dan, van Afrika naar Peru, van Cuba naar Mexico, van Spanje naar Portugal?

Zeker is dat Philomena de parels geplukt heeft uit de landen waar haar oog op viel.
Met haar prachtige stem en warme uitstraling vertolkte zij de liederen op een manier die doordrong tot diep in de ziel. Haar bandleden ondersteunden haar hierbij op uitstekende wijze, goed op elkaar ingespeeld als zij zijn. Hans Rikken, improviseerde wisselend op zijn klarinet en saxofoon en gaf schitterende solo's weg.
De mondharmonica, die bespeeld werd door percussionist Peter Strooy, gaf aan enkele nummers een diep melancholiek gevoel mee.
Het razend enthousiaste publiek applaudisseerde uitbundig en was opgelucht dat het orkest nog een toegift gaf, voordat men weer de koude herfstnacht in moest.

Nicole Philoména y ‘Compadres' in Kulturhus op zaterdag 4 oktober

Nicoles compadres:
Erwin Kandou - gitaar
Ted van Noort - gitaar
Richard Peetoom  - contrabas                                                                                                                                  

Peter Strooy - cajón, percussie
gastmuzikant: Hans Rikken - klarinet

KUIPERSHOF/ ROTHTHEATER– De middelbare scholieren van VOS, Groen, Accent en St. Jozef zijn voor hun cultuele vormingscijfer het publiek bij de voorstelling ‘Thuis’, die aansluit bij de tentoonstelling ‘Hoera, een baby’ in het Vlaardings / Visserijmuseum.

Omdat het plan voor sanering en nieuwbouw van de oude Dorsman en Odé drukkerij niet doorging, kon de tweede aflevering van de Vlaardingse familiesoap ‘Thuis’ ook dit jaar weer in het Undergroundtheater aan het Kuipershof gespeelt worden. Dubbel gelukkig maar zou men haast zeggen. De sfeer van weleer combineerd juist in de minimale omstandigheden van het Roth theatertje perfect met het in beton gestroomlijnde beeld dat de hedendaagse maatschappij heeft.

De moderne jeugd krijgt een recht-toe recht-aan voorstelling van de samenleving waarin zij leven, gelardeerd met feiten ‘hoe het allemaal zo gekomen is’. Ook in deze tweede aflevering van ‘Thuis’ spelen de acteurs weer het spel met de spiegel waarin men thuis op de bank graag anderen ziet zonder zich zelf te hoeven herkenen. Reinier van Mourik is de vader die zo graag een echte man zou zijn maar niet verder komt dan een futloos klagende bankzitter. Zijn Friese accent staat synoniem voor de sociale klasse die moest kiezen tussen de moderne verrijking of het vertwijfelde vasthouden aan de oude waarden. Moeder Liesbeth Petrus verbeeldt met haar lesbische relatie echter juist de feministische vrijheid om het eigen lijfsbehoud te bepalen en te doen wat je zelf wilt. Yvonne Drop, Salomé Aussen en Coen van Vlijmen zijn de kinderen die alle verworvenheden willen consumeren, maar op eigen kracht niet verder kunnen komen dan in de valkuilen te springen waarin zovelen hen voorgingen.

De cast van Thuis speelt alsof ze nooit iets anders doen. Juist omdat het allemaal zo vanzelfsprekend en herkenbaar op de wrakke vlakke vloer gebracht wordt, blijkt hoe goed de cast het ge-engageerde script van schrijver Ger van Veen uitbeeldt. Het is theater, het is uitvergroot, het is leuk, het is…., het is gewoon goed omdat het zo gewoon lijkt. Maar natuurlijk niet is. De maatschappij ziet er vandaag de dag immers heel anders uit dan Joop den Uyl of de schepper ooit zouden hebben gedacht.

De voorstelling ‘Thuis’ is een aanvulling op de expositie in het Vlaardings / visserij museum. Het thema van ‘Hoera een baby’ wordt in het stuk op de wereld gezet met een keizersnee die de zoon in een schriftelijke cursus leerde toen hij in de gevangenis zat. De ene dochter raakt in haar verliefdheid zwanger van de Marokaanse jongen die helaas uitgehuwlijkt wordt, de andere dochter heeft haar vriendin kunstmatig laten insemineren. Vader mastrubeert zich suf om de vriendin van zijn vrouw van zaad te kunnen voorzien. Vader is niet alleen een oude vakjesvuller, hij zorgt ook voor de historische context met zijn socialistische flashbacks.

‘Thuis’ brengt dus opnieuw vele grote en kleine thema’s uit de hedendaagse samenleving voor het voetlicht. “Ik hoor de engelen zingen en zie Joop den Uyl lopen” kraamt vader eruit tijdens het vakjesvullen.

“Lieve heer, ik geloof niet in u maar nu even wel. Ik beloof u dat ik nooit meer kut Marokaan zal zeggen. Het is een afschuwlijke gedachte maar ik zal zelfs lid van Groen Links worden en naar de EO jongeren dag gaan” stelt de zoon hier tegenover.

En dochter 1 wil graag moslima worden. Daar waar VOS leraar Frans Brevé de handen vol op elkaar bracht in waardering, stuurde een andere school een speciale leraar om te zien of het stuk wel door de beugel kon. Met de ijsblokjes sperma loopt het overigens helemaal niet goed af. Maar ach, zo gaat het immers in het leven.